BİLMEZDİM RUH NE CAN NE
Yokluğun zerresiydim bilmezdim ruh ne, can ne.
Dediler bir gün bana bu baba, bu da anne.
Büyürken itinayla annemin kucağında
Yol ayrımına geldim aklımın kavşağında.
Önümde iki yol biri doğa, biri tevhit.
Tevhit’te haram, helal; doğada din bir tehdit.
Etkisinde yüreğim çoğu zaman çevremin
Ancak itirazı var geçen her evremin.
Bir yokluktum ben bilmezdim ruh ne, can ne.
Buradan sonra gelen evre, zaman, mekân ne?
Ben ne ilkiyim, ne sonuyum dünyaya gelenin ..
Bildiği yeterlimi, doğrumu her bilenin
Ye iç, eğlen için mi; amacı can bulmanın?
Durumu ne olacak bunları bulmayanın?
Yokluğun zerresiydim,varlığın zirvesiyim
Allah’a kul, Resule ümmet, Kur’an’a tabiyim.
Orhan Afacan
